صحيفة نبض الشعب الاسبوعيه رئيس التحرير جعفر الخابوري

Abdulkarim Suleiman Al-Arjan
Η σιωνιστική πολιτική είναι ένα σύνθετο μοντέλο πολιτικού και ιδεολογικού στοχασμού, με τις στρατηγικές του να αντικατοπτρίζουν την πολυπλοκότητα του πολιτικού τοπίου στη Μέση Ανατολή. Αυτή η πολιτική περιλαμβάνει ένα σύνολο πολιτικών και στρατιωτικών διευθετήσεων, είτε με τις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ιράν ή άλλες χώρες, εκτός από τη χρήση τακτικών όπως οι δολοφονίες και τα μπλακ άουτ στα μέσα ενημέρωσης.
Οι διεθνείς συμμαχίες αποτελούν μέρος της πολιτικής οξυδέρκειας του Ισραήλ, καθώς έχει καταφέρει να οικοδομήσει ισχυρές σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ορισμένες δυτικές χώρες. Αυτές οι σχέσεις του παρέχουν πολιτική και στρατιωτική υποστήριξη και θεωρούνται μέρος μιας στοχαστικής στρατηγικής για τη διασφάλιση της ασφάλειάς του και συμφέροντα. Επιπλέον, το Ισραήλ έχει επενδύσει πολλά στην ανάπτυξη των τεχνολογιών του στρατού και πληροφοριών, επιτρέποντάς του να ξεπεράσει τους εχθρούς του στην περιοχή, και αυτές οι ικανότητες δείχνουν μακροπρόθεσμο στρατηγικό σχεδιασμό.
Η πολιτική του Ισραήλ εξαρτάται από στενές διεθνείς συμμαχίες, ειδικά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να εξασφαλίσει την απαραίτητη υποστήριξη.
Οι πολιτικές δολοφονίες είναι ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιεί το Ισραήλ για να επιτύχει τους στρατηγικούς του στόχους, παρά τη διαμάχη γύρω από αυτές, αυτές οι επιχειρήσεις δείχνουν ένα επίπεδο σχεδιασμού και στρατηγικής σκέψης. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού είναι η σειρά δολοφονιών που στόχευαν Ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες, εκτός από τους παλαιστίνιους ηγέτες της αντίστασης. Αυτές οι επιχειρήσεις αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής για τη διασφάλιση της στρατιωτικής υπεροχής και της ασφάλειας του Ισραήλ στην περιοχή. Τις εκλαμβάνει ως κύρια προσέγγιση και τακτική για την αντιμετώπιση πιθανών απειλών, μέσω της οποίας επιδιώκει να παραλύσει τις δυνατότητες των εχθρών προτού αποτελέσουν πραγματική απειλή. Αυτές οι επιχειρήσεις πραγματοποιούνται συχνά σε υψηλό συντονισμό μεταξύ των διαφόρων υπηρεσιών πληροφοριών για να διασφαλιστεί ότι οι στόχοι επιτυγχάνονται με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Ωστόσο, οι πολιτικές που οδηγούν σε κλιμάκωση της σύγκρουσης με τους Παλαιστίνιους ή τις γειτονικές χώρες θεωρούνται αδύναμα σημεία, καθώς αυξάνουν την ένταση και εμποδίζουν τις ειρηνευτικές προσπάθειες Μαζί με τις δολοφονίες, το Ισραήλ χρησιμοποιεί ένα μπλακ άουτ ως πολιτική προσέγγιση για να περιορίσει τις εγχώριες και διεθνείς αντιδράσεις. Αυτό το μπλακ άουτ στοχεύει να μειώσει την κάλυψη ευαίσθητων γεγονότων από τα μέσα ενημέρωσης, όπως στρατιωτικές επιθέσεις ή δολοφονίες επιφανών προσωπικοτήτων, και αυτό δεν είναι κάτι νέο για το Ισραήλ Πριν από την πλημμύρα του Al-Aqsa, στόχευε επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης, είτε με άμεσες σφαίρες, όπως ως δημοσιογράφος Sherine Abu Aqla, κατά την κάλυψη των γεγονότων στη Τζενίν, ή με βομβαρδισμούς στη Γάζα, που στόχευσαν μεγάλο αριθμό από δημοσιογράφους και επαγγελματίες των μέσων ενημέρωσης, όπως ο δημοσιογράφος Ahmed Al-Ghoul, που αντανακλά μια προσπάθεια να φιμωθούν οι επικριτικές φωνές και να μειωθούν οι διεθνείς. συμπαράσταση στα θύματα.
Μια προσχεδιασμένη και σκόπιμη πολιτική προσέγγιση στην οποία το μπλακ άουτ διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στην πολιτική του Ισραήλ, καθώς επιδιώκει να ελέγξει την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης και να αποτρέψει τη διαρροή πληροφοριών που μπορεί να βλάψει τη διεθνή εικόνα του εσωτερική υποστήριξη.
Όσον αφορά τις σχέσεις με το Ιράν, η πολυπλοκότητα και η πολιτική θεατρικότητα μεταξύ των δύο χωρών αποτελούν μέρος σύνθετων στρατηγικών που στοχεύουν στην επίτευξη ορισμένων στόχων, υπάρχουν παρασκηνιακές συναλλαγές που αντικατοπτρίζουν στρατηγικές ρυθμίσεις Η διαρκής πρόκληση για το Ισραήλ, καθώς αυτός ο ανταγωνισμός χαρακτηρίζεται από διττό χαρακτήρα, από την απροκάλυπτη κλιμάκωση έως την ενίοτε συγκεκαλυμμένη συνεργασία, αυτή η λεπτή ισορροπία αντανακλά την ισραηλινή πολιτική ικανότητα στη διαχείριση των εχθρών του.
Η σιωνιστική πολιτική δείχνει μεγάλη ικανότητα προσαρμογής στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και εκμετάλλευση ευκαιριών για την επίτευξη στρατηγικών στόχων. Η χρήση δολοφονιών, τα μπλακ άουτ των μέσων ενημέρωσης και οι περίπλοκες πολιτικές διευθετήσεις αντικατοπτρίζουν ένα μακροπρόθεσμο όραμα που αποσκοπεί στη διασφάλιση της συνεχιζόμενης ισραηλινής ανωτερότητας στην περιοχή, ωστόσο, η συνεχιζόμενη κλιμάκωση και η αρνητική διεθνής εικόνα παραμένουν προκλήσεις για την ισραηλινή πολιτεία, απαιτώντας από τους Ισραηλινούς ηγέτες να επαναξιολογούν συνεχώς. στρατηγικές.
Η ισραηλινή πολιτική ταλαντεύεται μεταξύ της θρησκευτικής δεξιάς και της πολιτικής δεξιάς, δημιουργώντας μια ασταθή ισορροπία μεταξύ θρησκευτικών και πολιτικών συμφερόντων. Αυτή η πολιτική εξαρτάται από ενδιάμεσες συναινέσεις και απροειδοποίητες συμφωνίες για την επίτευξη των στόχων της.
Ιστορικά, το Ισραήλ διοικούνταν με οριζόντια, αποκεντρωμένη εξουσία, αλλά αργότερα μετατράπηκε σε ένα κεντρικό κράτος που διοικείται με αυστηρή κάθετη εξουσία.
Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός, Μπέντζαμιν Νετανιάχου, υιοθετεί μια προσέγγιση στην οποία βάζει τα προσωπικά του συμφέροντα και ανησυχίες στην κορυφή των προτεραιοτήτων του, κάτι που αντανακλά αρνητικά το γενικό συμφέρον του κράτους. Ο Νετανιάχου απέχει από τη λήψη αποφάσεων που μπορεί να βλάψουν τα προσωπικά του συμφέροντα, ακόμη κι αν είναι απαραίτητες για το κράτος Η ισραηλινή κυβέρνηση υιοθετεί επίσης μια βιβλική προσέγγιση στις σχέσεις της με τους εχθρούς, καθώς βλέπει τον ρόλο του «ισχυρού σωτήρα». διατήρηση της ασφάλειας, ακόμα κι αν το τίμημα είναι υλικές και ηθικές απώλειες.
 Θεωρεί τους Παλαιστίνιους ως εχθρούς που δεν αξίζουν τα δικαιώματά τους, οδηγώντας σε πολιτικές παραβιάσεων των δικαιωμάτων και εσκεμμένης περιφρόνησης του πόνου τους.
Το Ισραήλ ήταν και εξακολουθεί να εξαρτάται μόνιμα από την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά αυτή η σχέση δεν πρέπει να αποτελεί πηγή συνεχούς πίεσης, Αντίθετα, το Ισραήλ πρέπει να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να διαμορφώσει τις πολιτικές της Ουάσιγκτον για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.
Το Ισραήλ δικαιολογεί την κατοχή του στα παλαιστινιακά εδάφη με ψευδείς ιστορικούς ισχυρισμούς, τονίζοντας ότι αυτά τα εδάφη είναι η «Γη της Επαγγελίας» μόνο για τους Εβραίους. Συνεχίζει να επεκτείνεται χωρίς να αναγνωρίζει τα δικαιώματα των Αράβων, καθώς βασίζεται στη στρατιωτική του ισχύ για να επικρατήσει επί των εχθρών του και θεωρεί τη βία ουσιαστικό μέσο για την επίτευξη των πολιτικών στόχων και των στόχων ασφαλείας του, ενώ προσπαθεί συνεχώς να επιβάλλει τη θέλησή του και να κυριαρχεί στην περιοχή .
Η πολυπλοκότητα και η πολιτική θεατρικότητα μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν αποτελούν μέρος σύνθετων στρατηγικών που στοχεύουν στην επίτευξη ορισμένων στόχων, παρά τη φαινομενική εχθρότητα, υπάρχουν συναλλαγές στο παρασκήνιο που αντικατοπτρίζουν στρατηγικές ρυθμίσεις.
Netherlands Weekly Magazine, Αρχισυντάκτης, Jaafar Al-Khabouri